Op een dag viel mijn oog op een aantal bustes van de kunstenaar Jon Rafman.
Toen ik ernaar keek, dacht ik dat ik graag deze technische kennis zou willen hebben
om te werken met materialen zoals marmer of hout
om poëtische vormen in volume weer te geven.

Toen bedacht ik me dat ik ergens, als parfumeur, ook het materiaal had geboetseerd,
vluchtige materialen die geurmoleculen zijn.

En deze vormen onzichtbaar voor het oog
maar waarneembaar voor de neus,
boetseerden de lucht, met de huid als stele.

Toen dacht ik, het is zo slecht nog niet, het beeldhouwen van lucht, ruimte.
Het is bewegend, levend, uniek, dankzij degene die
de gebeeldhouwde luchtvorm draagt, namelijk de geur.

Isabelle Larignon

Ik zeg niet graag tegen mezelf,
Ik hou van de tussenruimten die zeggen
zonder dat we iets hoeven te zeggen.

Ik hou van verhalen,
nog meer als ze me vertellen
en nog meer van degenen die ze vertellen.

Ik hou van persoonlijke ontmoetingen met geuren
omdat ze stil zijn
en hun gepraat elders is
in het onuitsprekelijke.

Ik zeg niet graag wat mijn parfums zijn,
noch die van anderen.
Ik vertel graag hun contouren
door een heel ander verhaal.